Waarom vanavond? Geen idee. Ik werd getriggerd door een nieuwe mail in mijn inbox. "Bloglovin" stond er in grote koeienletters boven. Wederom verbaas ik me over het feit dat weer iemand heeft besloten mijn blog te gaan volgen. Nieuwsgierig als ik ben, besluit ik toch weer een keer op mijn blog te gaan kijken. Ik word eigenlijk gelijk gegrepen door mijn eigen verhalen. De laatste zo'n zes maanden geleden. Wat is het leuk om iets van jezelf terug te lezen, wat je zo lang geleden geschreven hebt. Wat er vooral in mij op kwam is 'kan ik dat?' Ik heb ineens de drive om iets te typen. Ook al weet ik niet waarom.
Wat nu? Wat zal ik typen? Dat ik mijn filosofische verhaal over 'genieten van het leven' teruglas en dacht 'ik heb er wat mee gedaan'? Want dat is zo. Door mijn gedachten en overtuiging op papier te zetten, ben ik onbewust meer naar die gedachten en overtuiging gaan leven. Ik zei dat wanneer ik nog vijf jaar zou leven, ik zou stoppen met mijn studie en pas 'echt de dingen zou doen die ik zou willen doen'. Zonde. Dacht ik. Vind ik nog steeds. Ik ben er echter aan gaan werken. Gaan doen wat ik zou doen als ik over vijf jaar dood zou zijn. En nee, ik ben niet gestopt met mijn studie.
Ik zit veel lekkerder in mijn vel. Zoek constant naar de balans en leef volgens het motto: If you're not happy, make a change. In alle keuzes die ik maak probeer ik me te laten leiden door de vraag 'waar wordt ik het meest gelukkig van'? En nee, ik leef geen hippieleven. En ja, ik ga ook nog steeds naar school.
"Dus. Laat ik het in balans houden. Laat ik mijn bachelor afronden en mijn rijbewijs behalen, maar laat ik ook blijven genieten van de kleine dingen en meer doen van wat ik 'zou doen als ik nog maar vijf jaar te leven had'. De tijd is nu. En die tijd krijg je niet meer terug."
And so I did.
Ik weet vandaag even niet wat de titel moet zijn
Dit is echt een doorbraak. Ik ben ergens ver weg wel helemaal door het dolle heen. Niet dat ik hier triomfantelijk zit te typen, maar ergens voel ik een sprankeltje van hoop. Het is me gelukt. Ik ben naar boven gegaan zonder te eten. Dagen en dagen heb ik het me voorgenomen: ik ga niet meer eten na het avondeten, ook niet na een volleybaltraining. Ik zat te wachten op die dag. Die dag dat het me zou lukken. Ik had net een stemmetje in mijn hoofd en dacht 'dit móet ik met jullie delen'. Dit is mijn doorbraak. De dag waarop ik begin. De keer waarbij ik het voor het eerst volhoud (langer dan twee dagen).
Ik heb altijd de gewoonte dat ik mijn vriendje bel wanneer ik naar huis fiets van de sporthal naar mijn kamer. Dat is altijd ons standaard belmomentje, waarin ik altijd in het honderduit praat en hij het keer op keer aanhoort. In ieder geval: ik kwam bellend de kamer binnen. Ik had mijn tas al op de bank gegooid. Mijn jas ernaast. Was klaar om te gaan eten. Vroeg nog (voor de twintigste keer) 'maar, vind je me dan echt nooit dik?' toen het ineens stil was aan de andere kant van de lijn. Ik keek naar het scherm van mijn mobiel: zwart. Maar, dat is normaal! Drukte het knopje in: nog steeds zwart. Hij was uitgevallen. Ineens schoot me te binnen dat mijn batterij voor de training inderdaad nog maar voor twintig procent was volgeladen. Zucht. Zo staande naast de bank bedacht ik me dat het eigenlijk een goed duwtje in de rug was. Ik kon niet eten, mijn spullen pakken, de lichten uitdoen en naar boven gaan. Om mijn mobiel op te laden. Dan zou de stap te groot zijn om nog terug te gaan. Terug die donkere kamer in. Ik houd niet van donker. En dan zou ik Thomas trots kunnen vertellen dat ik tóch niet gegeten had, terwijl hij zij dat ik dat wel mocht. Toch niet van die twee knapperige, geroosterde, heerlijke boterhammen. Met kipfilet. Want ik had het al helemaal in gedachten. Laat dit dan het begin zijn van de omslag. Laat het alsjeblieft het begin zijn van mijn omslag. Gezond eten, veel water drinken en wat vitamine-B pillen slikken omdat mijn mama dat had aangeraden na nogal wat chagrijnige buien. En guess what? Die buien zijn weg. Maar dat kan ook aan de zon liggen. Of aan het welbekende placebo-effect. Of zijn het toch die lekkere boterhammen? Ik ga het proberen. Laat ik een doel stellen van 30 dagen. Duimen jullie voor me? Ik houd jullie op de hoogte. Denk ik. Tenzij het mislukt, dan durf ik het niet.
Ik heb altijd de gewoonte dat ik mijn vriendje bel wanneer ik naar huis fiets van de sporthal naar mijn kamer. Dat is altijd ons standaard belmomentje, waarin ik altijd in het honderduit praat en hij het keer op keer aanhoort. In ieder geval: ik kwam bellend de kamer binnen. Ik had mijn tas al op de bank gegooid. Mijn jas ernaast. Was klaar om te gaan eten. Vroeg nog (voor de twintigste keer) 'maar, vind je me dan echt nooit dik?' toen het ineens stil was aan de andere kant van de lijn. Ik keek naar het scherm van mijn mobiel: zwart. Maar, dat is normaal! Drukte het knopje in: nog steeds zwart. Hij was uitgevallen. Ineens schoot me te binnen dat mijn batterij voor de training inderdaad nog maar voor twintig procent was volgeladen. Zucht. Zo staande naast de bank bedacht ik me dat het eigenlijk een goed duwtje in de rug was. Ik kon niet eten, mijn spullen pakken, de lichten uitdoen en naar boven gaan. Om mijn mobiel op te laden. Dan zou de stap te groot zijn om nog terug te gaan. Terug die donkere kamer in. Ik houd niet van donker. En dan zou ik Thomas trots kunnen vertellen dat ik tóch niet gegeten had, terwijl hij zij dat ik dat wel mocht. Toch niet van die twee knapperige, geroosterde, heerlijke boterhammen. Met kipfilet. Want ik had het al helemaal in gedachten. Laat dit dan het begin zijn van de omslag. Laat het alsjeblieft het begin zijn van mijn omslag. Gezond eten, veel water drinken en wat vitamine-B pillen slikken omdat mijn mama dat had aangeraden na nogal wat chagrijnige buien. En guess what? Die buien zijn weg. Maar dat kan ook aan de zon liggen. Of aan het welbekende placebo-effect. Of zijn het toch die lekkere boterhammen? Ik ga het proberen. Laat ik een doel stellen van 30 dagen. Duimen jullie voor me? Ik houd jullie op de hoogte. Denk ik. Tenzij het mislukt, dan durf ik het niet.
Een paradijs van kruiden en een heerlijk moeder-dochterdagje!
Wat me aantrok waren droge stukjes brood. Ik liep met mijn moeder langs alle leuke winkeltjes toen het brood me ineens opviel. Ik ben een broodmonster dus dat kwam eigenlijk wel goed uit. We hadden net een uur gefietst en al een tijd door het winkelcentrum gehobbeld dus ik vond het wel tijd voor wat eten. Het zag er uitnodigend uit. Als een automatisme liepen mama en ik erop af. Er stonden vier witte schoteltjes voor met tapenades. We namen een hap, keken elkaar aan, kikte goedkeurend en maakte tegelijk een 'mmm' geluid. Het duurde niet lang of onze ogen glinsterde al: wij gingen wat kopen! Als ware shopdiva's liepen we de winkel binnen. Het zal je niet verassen dat we met vier potjes naar buiten kwamen inclusief de beste olijfolie. Ik zal het niet ontkennen dat ik zo ongeveer nog tien tapenades in de winkel geproefd had en toen vertelde ze óók nog dat je de kruiden en olijfolie tot pastasaus kon maken. Ik was om.
De Oil en Vinegar. Ik kende ze voor vandaag niet eens of naja, in ieder geval niet goed. Het winkeltjes was een paradijs van kruiden en laat ik me nou net gisteren te hebben voorgenomen een echte keukenprinces te worden. Ja echt, ik wil, moet en zal echt goed leren koken! Vrijdag en zaterdag vertoefde ik samen met mijn lieve vriend in mijn studentenhuis. Mijn huisgenoten waren allemaal naar thuis thuis (waar ze met hun ouders wonen) dus we hadden het hele huis voor ons alleen. We hebben beide avonden ons best gedaan met koken, maar toch vonden we het allebei nog niet echt een heel groot succes (het kan altijd beter!) Tuurlijk kan ik wel een beetje standaard koken, maar ik zou graag echt meer willen leren over kruiden, sausjes en bijzondere gerechten. In ieder geval heb ik een nieuwe favoriete winkel, een hele leuke moeder-dochter dag gehad en lekker twee uur gefietst en van het zonnetje genoten. Kennen jullie de Oil & Vinegar en kopen jullie er wel eens wat?
Bron en link naar de webshop: http://nl.oilvinegar.com/
De Oil en Vinegar. Ik kende ze voor vandaag niet eens of naja, in ieder geval niet goed. Het winkeltjes was een paradijs van kruiden en laat ik me nou net gisteren te hebben voorgenomen een echte keukenprinces te worden. Ja echt, ik wil, moet en zal echt goed leren koken! Vrijdag en zaterdag vertoefde ik samen met mijn lieve vriend in mijn studentenhuis. Mijn huisgenoten waren allemaal naar thuis thuis (waar ze met hun ouders wonen) dus we hadden het hele huis voor ons alleen. We hebben beide avonden ons best gedaan met koken, maar toch vonden we het allebei nog niet echt een heel groot succes (het kan altijd beter!) Tuurlijk kan ik wel een beetje standaard koken, maar ik zou graag echt meer willen leren over kruiden, sausjes en bijzondere gerechten. In ieder geval heb ik een nieuwe favoriete winkel, een hele leuke moeder-dochter dag gehad en lekker twee uur gefietst en van het zonnetje genoten. Kennen jullie de Oil & Vinegar en kopen jullie er wel eens wat?
Ik lig er praktisch elke nacht wakker van. Letterlijk.
De struggle genaamd 'op tijd slapen'. Ik vraag me vaak af of jullie daar ook wek eens last van hebben. Ik lig er zelf namelijk praktisch elke nacht wakker van: letterlijk. Vroeger was het heel anders. Vroeger wílde ik nooit slapen. "Chantal, je moet nú naar boven" was iets dat elke avond steevast wel weer terug kwam. Vaak ging ik dan nog tot diep in de nacht msn'en, stiekem nog dat ene spannende boek uitlezen of sloop ik nog even naar de kamer van mijn zusje. Tegenwoordig probeer ik krampachtig elke avond op tijd te slapen. Soms slaag ik er niet eens in om voor middernacht in bed te liggen, een andere keer lig ik er bij wijze van spreken om acht uur al in en dan nog maakt het niet uit wát ik doe, ik slaap toch niet voor middernacht. En dat, terwijl ik weet dat als ik mijn ogen dicht doe ik vaak binnen een paar seconden al weg ben en ik me veel happyer voel de volgende ochtend als ik op tijd ben gaan slapen. Waar gaat het fout?
Mijn IPhone. Het is een schattig ding hoor. Ik sleep hem overal naar toe en hij ligt elke avond trouw naast mijn bed (het klinkt net alsof ik het over mijn vriend heb, die op dit moment op een matras naast mijn bed op de grond ligt) aan de oplader (nu gaat het toch wel een beetje vreemd klinken). De leukste gesprekken zijn altijd laat in de avond. Ook heb ik vaak mijn vriend overdag niet zoveel gesproken en wil ik 's avonds toch een soort van de schade inhalen. Ik check nog even Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin' (ja, zonder dat te checken kan ik echt no way slapen) en als ik hem dan eindelijk heb weggelegd gebeurt het vaak dat ik hem tóch nog even pak. In ieder geval denk ik dat het probleem zich deels bij mijn IPhone bevindt, maar ook deels mij het fenomeen 'luiheid'. Ik kan de keren niet op twee handen tellen dat ik alvast in bed was gaan liggen, maar mijn tanden nog moest poetsen of rustig aan het bloggen was nog laat in de avond en die stap om op te staan echt veel te groot was. Liever lui dan moe zeggen ze toch?
Ik heb me al vaak voorgenomen 'vanaf vandaag elke nacht voor 10 uur in bed te liggen en voor half 11 te slapen' en de keren zijn gemakkelijk op één hand te tellen dat dat gelukt is. Niet vaak dus. Toch gaat er niets boven echt lekker wakker worden, dus ik ga het wéér een keer proberen. Elke avond voor 11 uur slapen, duimen jullie mee?
Bron: www.weheartit.com
Mijn IPhone. Het is een schattig ding hoor. Ik sleep hem overal naar toe en hij ligt elke avond trouw naast mijn bed (het klinkt net alsof ik het over mijn vriend heb, die op dit moment op een matras naast mijn bed op de grond ligt) aan de oplader (nu gaat het toch wel een beetje vreemd klinken). De leukste gesprekken zijn altijd laat in de avond. Ook heb ik vaak mijn vriend overdag niet zoveel gesproken en wil ik 's avonds toch een soort van de schade inhalen. Ik check nog even Facebook, Twitter, Instagram en Bloglovin' (ja, zonder dat te checken kan ik echt no way slapen) en als ik hem dan eindelijk heb weggelegd gebeurt het vaak dat ik hem tóch nog even pak. In ieder geval denk ik dat het probleem zich deels bij mijn IPhone bevindt, maar ook deels mij het fenomeen 'luiheid'. Ik kan de keren niet op twee handen tellen dat ik alvast in bed was gaan liggen, maar mijn tanden nog moest poetsen of rustig aan het bloggen was nog laat in de avond en die stap om op te staan echt veel te groot was. Liever lui dan moe zeggen ze toch?
Ik heb me al vaak voorgenomen 'vanaf vandaag elke nacht voor 10 uur in bed te liggen en voor half 11 te slapen' en de keren zijn gemakkelijk op één hand te tellen dat dat gelukt is. Niet vaak dus. Toch gaat er niets boven echt lekker wakker worden, dus ik ga het wéér een keer proberen. Elke avond voor 11 uur slapen, duimen jullie mee?
Een held op sokken: het steeds terugkerend fenomeen dat 'boodschappen doen' heet
De supermarkt is een plek waar ik zo'n drie à vier keer in de week kom. Waar ik het vroeger nog vreselijk vond om boodschappen te doen en vooral af te moeten rekenen, is het nu echt een soort van routine. Al denk ik altijd nog wel heel goed na bij mijn zinnetje 'kan ik pinnen'?, moet ik altijd drie keer nadenken of ik nou wel of niet het bonnetje wil (en de zegels natuurlijk) en probeer ik mezelf keer op keer weer eraan te herinneren 'hetzelfde' te zeggen wanneer de caissière mij een fijne dag toewenst. Dat probleem met 'hetzelfde' zeggen zit vooral in het feit dat ik al druk bezig ben met waar mijn boodschappen naartoe gaan, hoe en waar ik mijn pinpas, het bonnetje en de zegels in ga stoppen en hoe ik dat allemaal dit keer weer in mijn veel te kleine schoudertas ga krijgen. Ik ben een held in boodschappen doen! Een held op sokken dan.
Ik loop altijd het eerst naar de broodafdeling. Voor de mensen die mij nog niet kennen: ik ben verslaafd aan brood. En dat niet aan alle soorten brood, maar aan Oerbrood. Een bepaald merk brood die je alleen bij de C1000 kan kopen. Dat je het alleen bij de C1000 kunt kopen is dan ook precies de reden dat ik altijd met een aantal broden op zak in de trein naar huis ga: wij hebben thuis geen C1000 dichtbij en hoe overleef ik nou het weekend zonder Oerbrood? Het is echt geen geintje. Ik ontbijt met brood, ik lunch met brood, ik heb drie andere maaltijden per dag met brood en ik eet brood na het avondeten. Altijd. Ik weet hoe slecht het is, maar ik heb het mezelf aangeleerd en ik kom er niet meer vanaf. Al is mijn vriendje ervan overtuigd van wel. Ik eet ongeveer 10 boterhammen per dag en daarmee is het dan nog niet eens gedaan. Het liefst eet ik namelijk daarnaast ook nog crackers, koekjes en rijst wafels.
Wanneer ik de broodafdeling voorbij ben, ben ik ook vaak al gelijk een aantal minuten verder. Ik pak mijn favoriete smeerkaas, verse kipfilet, een supersize-pak ontbijtboek -wel met de helft minder suiker-, een groot pak melk, crackers, rijst wafels en het liefst pak ik dan ook nog een grote pot pindakaas. Vervolgens loop ik door naar de tijdschriften of stuur ik mijn huisgenootjes een Whatsappje of ik alvast wat mee zal nemen voor vanavond. Eigenlijk blijft het bij de tijdschriften altijd bij kijken, want wat zijn die prijzen toch altijd hoog! Eenmaal om het hoekje zie ik de lange rijen voor de kassa en komt het moeilijkste van alles: uitkiezen in welke rij je zal gaan staan. Als er íets is dat ik echt niet kan, dan is dit het. Het is de grootste struggle, opgave en uitdaging van het naar de supermarkt gaan. En dan begint eigenlijk pas het hele riedeltje. Je weet wel, dat riedeltje zoals beschreven in mijn inleiding. Na alles in mijn overvolle schoudertas te hebben gekregen, loop ik met een opgelucht gevoel naar buiten. Zo, nu hoef ik even voor een dag geen boodschappen meer te doen. Ben jij ook zo'n held met boodschappen doen?
Ik loop altijd het eerst naar de broodafdeling. Voor de mensen die mij nog niet kennen: ik ben verslaafd aan brood. En dat niet aan alle soorten brood, maar aan Oerbrood. Een bepaald merk brood die je alleen bij de C1000 kan kopen. Dat je het alleen bij de C1000 kunt kopen is dan ook precies de reden dat ik altijd met een aantal broden op zak in de trein naar huis ga: wij hebben thuis geen C1000 dichtbij en hoe overleef ik nou het weekend zonder Oerbrood? Het is echt geen geintje. Ik ontbijt met brood, ik lunch met brood, ik heb drie andere maaltijden per dag met brood en ik eet brood na het avondeten. Altijd. Ik weet hoe slecht het is, maar ik heb het mezelf aangeleerd en ik kom er niet meer vanaf. Al is mijn vriendje ervan overtuigd van wel. Ik eet ongeveer 10 boterhammen per dag en daarmee is het dan nog niet eens gedaan. Het liefst eet ik namelijk daarnaast ook nog crackers, koekjes en rijst wafels.
Wanneer ik de broodafdeling voorbij ben, ben ik ook vaak al gelijk een aantal minuten verder. Ik pak mijn favoriete smeerkaas, verse kipfilet, een supersize-pak ontbijtboek -wel met de helft minder suiker-, een groot pak melk, crackers, rijst wafels en het liefst pak ik dan ook nog een grote pot pindakaas. Vervolgens loop ik door naar de tijdschriften of stuur ik mijn huisgenootjes een Whatsappje of ik alvast wat mee zal nemen voor vanavond. Eigenlijk blijft het bij de tijdschriften altijd bij kijken, want wat zijn die prijzen toch altijd hoog! Eenmaal om het hoekje zie ik de lange rijen voor de kassa en komt het moeilijkste van alles: uitkiezen in welke rij je zal gaan staan. Als er íets is dat ik echt niet kan, dan is dit het. Het is de grootste struggle, opgave en uitdaging van het naar de supermarkt gaan. En dan begint eigenlijk pas het hele riedeltje. Je weet wel, dat riedeltje zoals beschreven in mijn inleiding. Na alles in mijn overvolle schoudertas te hebben gekregen, loop ik met een opgelucht gevoel naar buiten. Zo, nu hoef ik even voor een dag geen boodschappen meer te doen. Ben jij ook zo'n held met boodschappen doen?
Waar ik denk dat het 'fout' ging.
Van tent tot interierliefde
Interieur. Ik kan er niks aan doen. Ik vind het woord niet leuk, tafels en banken spreken me eigenlijk helemaal niet aan en toch heb ik er iets mee. Ik schreef een verhaal op één van mijn eerdere blogs. Ja, een chaotisch meisje zal ik altijd blijven. Ik wil telkens wel weer wat anders. Maar ik schreef dus eerder een verhaal over ik en mijn wasknijper-handdoeken-tenten. Kennen jullie die ook? In ieder geval denk ik dat het daar echt fout ging. Dat daar mijn liefde voor interieur en wonen begon. Nieuwsgierig geworden? Lees dan verder.
De wasknijpers hadden weer een zware dag als ik een tent wilde gaan bouwen. Ik was de hele dag zoet. De grootste handdoeken moesten tevoorschijn worden getoverd en ik sleepte dolenthousiast dan ook alle handdoeken die we in huis hadden liggen naar mijn kamer. Dat was op zich al een hele klus, ik had namelijk een kamer op zolder. De grootste opgave was echter altijd om plaatsen te vinden waar je de handdoeken aan vast kon maken. Wat was dat moeilijk zeg! Ik was een klein meisje met een eigen kamer die niets liever wilde doen dan tenten bouwen in die kamer. Mijn kamer interesseerde me niet. Hoe mijn kamer eruit zag maakte me echt niets uit. Maar die tent! Ja, die tent die moest echt tip en top in orde zijn. Ik denk dat het daar al een beetje begon, die liefde voor een knus, warm en fijn gevoel dat een plek met zich meebrengt. Die tent voelde zo veilig en knus, alsof je aan het kamperen was maar dan met heel veel kussens én veilig in je eigen kamer. Risico vermeed ik trouwens altijd liever dan dat ik het aanging, vandaar dat ik het heerlijk vond dat deze tent gewoon veilig in mijn eigen kamer stond. Naja, veilig? Ik kan me niet herinneren dat er een tent was die langer dan één dag heeft gestaan. Ze stortten altijd in. Meestal had ik bij de tijd dat mijn tent voor de tiende keer instortten er wel vrede mee. En een leuke dag achter de rug. "Die goede oude tijd hè", zo zeggen ouderen dat altijd. En, weet je? Soms moet ik echt bekennen dat ze ergens wel een beetje gelijk hebben.
Bron: www.weheartit.com, maar de originele bron kon ik weer niet vinden.
De wasknijpers hadden weer een zware dag als ik een tent wilde gaan bouwen. Ik was de hele dag zoet. De grootste handdoeken moesten tevoorschijn worden getoverd en ik sleepte dolenthousiast dan ook alle handdoeken die we in huis hadden liggen naar mijn kamer. Dat was op zich al een hele klus, ik had namelijk een kamer op zolder. De grootste opgave was echter altijd om plaatsen te vinden waar je de handdoeken aan vast kon maken. Wat was dat moeilijk zeg! Ik was een klein meisje met een eigen kamer die niets liever wilde doen dan tenten bouwen in die kamer. Mijn kamer interesseerde me niet. Hoe mijn kamer eruit zag maakte me echt niets uit. Maar die tent! Ja, die tent die moest echt tip en top in orde zijn. Ik denk dat het daar al een beetje begon, die liefde voor een knus, warm en fijn gevoel dat een plek met zich meebrengt. Die tent voelde zo veilig en knus, alsof je aan het kamperen was maar dan met heel veel kussens én veilig in je eigen kamer. Risico vermeed ik trouwens altijd liever dan dat ik het aanging, vandaar dat ik het heerlijk vond dat deze tent gewoon veilig in mijn eigen kamer stond. Naja, veilig? Ik kan me niet herinneren dat er een tent was die langer dan één dag heeft gestaan. Ze stortten altijd in. Meestal had ik bij de tijd dat mijn tent voor de tiende keer instortten er wel vrede mee. En een leuke dag achter de rug. "Die goede oude tijd hè", zo zeggen ouderen dat altijd. En, weet je? Soms moet ik echt bekennen dat ze ergens wel een beetje gelijk hebben.
Abonneren op:
Posts (Atom)