De supermarkt is een plek waar ik zo'n drie à vier keer in de week kom. Waar ik het vroeger nog vreselijk vond om boodschappen te doen en vooral af te moeten rekenen, is het nu echt een soort van routine. Al denk ik altijd nog wel heel goed na bij mijn zinnetje 'kan ik pinnen'?, moet ik altijd drie keer nadenken of ik nou wel of niet het bonnetje wil (en de zegels natuurlijk) en probeer ik mezelf keer op keer weer eraan te herinneren 'hetzelfde' te zeggen wanneer de caissière mij een fijne dag toewenst. Dat probleem met 'hetzelfde' zeggen zit vooral in het feit dat ik al druk bezig ben met waar mijn boodschappen naartoe gaan, hoe en waar ik mijn pinpas, het bonnetje en de zegels in ga stoppen en hoe ik dat allemaal dit keer weer in mijn veel te kleine schoudertas ga krijgen. Ik ben een held in boodschappen doen! Een held op sokken dan.
Ik loop altijd het eerst naar de broodafdeling. Voor de mensen die mij nog niet kennen: ik ben verslaafd aan brood. En dat niet aan alle soorten brood, maar aan Oerbrood. Een bepaald merk brood die je alleen bij de C1000 kan kopen. Dat je het alleen bij de C1000 kunt kopen is dan ook precies de reden dat ik altijd met een aantal broden op zak in de trein naar huis ga: wij hebben thuis geen C1000 dichtbij en hoe overleef ik nou het weekend zonder Oerbrood? Het is echt geen geintje. Ik ontbijt met brood, ik lunch met brood, ik heb drie andere maaltijden per dag met brood en ik eet brood na het avondeten. Altijd. Ik weet hoe slecht het is, maar ik heb het mezelf aangeleerd en ik kom er niet meer vanaf. Al is mijn vriendje ervan overtuigd van wel. Ik eet ongeveer 10 boterhammen per dag en daarmee is het dan nog niet eens gedaan. Het liefst eet ik namelijk daarnaast ook nog crackers, koekjes en rijst wafels.
Wanneer ik de broodafdeling voorbij ben, ben ik ook vaak al gelijk een aantal minuten verder. Ik pak mijn favoriete smeerkaas, verse kipfilet, een supersize-pak ontbijtboek -wel met de helft minder suiker-, een groot pak melk, crackers, rijst wafels en het liefst pak ik dan ook nog een grote pot pindakaas. Vervolgens loop ik door naar de tijdschriften of stuur ik mijn huisgenootjes een Whatsappje of ik alvast wat mee zal nemen voor vanavond. Eigenlijk blijft het bij de tijdschriften altijd bij kijken, want wat zijn die prijzen toch altijd hoog! Eenmaal om het hoekje zie ik de lange rijen voor de kassa en komt het moeilijkste van alles: uitkiezen in welke rij je zal gaan staan. Als er íets is dat ik echt niet kan, dan is dit het. Het is de grootste struggle, opgave en uitdaging van het naar de supermarkt gaan. En dan begint eigenlijk pas het hele riedeltje. Je weet wel, dat riedeltje zoals beschreven in mijn inleiding. Na alles in mijn overvolle schoudertas te hebben gekregen, loop ik met een opgelucht gevoel naar buiten. Zo, nu hoef ik even voor een dag geen boodschappen meer te doen. Ben jij ook zo'n held met boodschappen doen?
Waar ik denk dat het 'fout' ging.
Van tent tot interierliefde
Interieur. Ik kan er niks aan doen. Ik vind het woord niet leuk, tafels en banken spreken me eigenlijk helemaal niet aan en toch heb ik er iets mee. Ik schreef een verhaal op één van mijn eerdere blogs. Ja, een chaotisch meisje zal ik altijd blijven. Ik wil telkens wel weer wat anders. Maar ik schreef dus eerder een verhaal over ik en mijn wasknijper-handdoeken-tenten. Kennen jullie die ook? In ieder geval denk ik dat het daar echt fout ging. Dat daar mijn liefde voor interieur en wonen begon. Nieuwsgierig geworden? Lees dan verder.
De wasknijpers hadden weer een zware dag als ik een tent wilde gaan bouwen. Ik was de hele dag zoet. De grootste handdoeken moesten tevoorschijn worden getoverd en ik sleepte dolenthousiast dan ook alle handdoeken die we in huis hadden liggen naar mijn kamer. Dat was op zich al een hele klus, ik had namelijk een kamer op zolder. De grootste opgave was echter altijd om plaatsen te vinden waar je de handdoeken aan vast kon maken. Wat was dat moeilijk zeg! Ik was een klein meisje met een eigen kamer die niets liever wilde doen dan tenten bouwen in die kamer. Mijn kamer interesseerde me niet. Hoe mijn kamer eruit zag maakte me echt niets uit. Maar die tent! Ja, die tent die moest echt tip en top in orde zijn. Ik denk dat het daar al een beetje begon, die liefde voor een knus, warm en fijn gevoel dat een plek met zich meebrengt. Die tent voelde zo veilig en knus, alsof je aan het kamperen was maar dan met heel veel kussens én veilig in je eigen kamer. Risico vermeed ik trouwens altijd liever dan dat ik het aanging, vandaar dat ik het heerlijk vond dat deze tent gewoon veilig in mijn eigen kamer stond. Naja, veilig? Ik kan me niet herinneren dat er een tent was die langer dan één dag heeft gestaan. Ze stortten altijd in. Meestal had ik bij de tijd dat mijn tent voor de tiende keer instortten er wel vrede mee. En een leuke dag achter de rug. "Die goede oude tijd hè", zo zeggen ouderen dat altijd. En, weet je? Soms moet ik echt bekennen dat ze ergens wel een beetje gelijk hebben.
Bron: www.weheartit.com, maar de originele bron kon ik weer niet vinden.
De wasknijpers hadden weer een zware dag als ik een tent wilde gaan bouwen. Ik was de hele dag zoet. De grootste handdoeken moesten tevoorschijn worden getoverd en ik sleepte dolenthousiast dan ook alle handdoeken die we in huis hadden liggen naar mijn kamer. Dat was op zich al een hele klus, ik had namelijk een kamer op zolder. De grootste opgave was echter altijd om plaatsen te vinden waar je de handdoeken aan vast kon maken. Wat was dat moeilijk zeg! Ik was een klein meisje met een eigen kamer die niets liever wilde doen dan tenten bouwen in die kamer. Mijn kamer interesseerde me niet. Hoe mijn kamer eruit zag maakte me echt niets uit. Maar die tent! Ja, die tent die moest echt tip en top in orde zijn. Ik denk dat het daar al een beetje begon, die liefde voor een knus, warm en fijn gevoel dat een plek met zich meebrengt. Die tent voelde zo veilig en knus, alsof je aan het kamperen was maar dan met heel veel kussens én veilig in je eigen kamer. Risico vermeed ik trouwens altijd liever dan dat ik het aanging, vandaar dat ik het heerlijk vond dat deze tent gewoon veilig in mijn eigen kamer stond. Naja, veilig? Ik kan me niet herinneren dat er een tent was die langer dan één dag heeft gestaan. Ze stortten altijd in. Meestal had ik bij de tijd dat mijn tent voor de tiende keer instortten er wel vrede mee. En een leuke dag achter de rug. "Die goede oude tijd hè", zo zeggen ouderen dat altijd. En, weet je? Soms moet ik echt bekennen dat ze ergens wel een beetje gelijk hebben.
The Happy Challenge #6
The Happy Challenge. Ja, ik doe echt nog steeds mee! Ik blijf het een leuke Challenge vinden en vind het heerlijk om voor mezelf op die manier wat meer op een rijtje te zetten. Lekker filosofisch weer, Chantal. Van de twee vorige opdrachten liep ik niet echt warm. Ik kon niet goed verzinnen wat ik nu concreet wilde gaan veranderen (toevoegen en opgeven) en de vijfde opdracht waarin we die veranderingen ook echt moesten gaan 'doorvoeren' in ons leven sloeg ik logischerwijs dus ook maar over. Maar, hier zijn we weer. Ik zag 'positieve gewoonten' staan en 'welke gewoonten je zou willen toevoegen' op de Facebookpagina van The Happy Challenge en ik voelde gelijk al overal kriebels om erover te schrijven en kriebels om ermee aan de slag te gaan! Begin maart is mijn nieuwe 'nieuwe jaar'. Dat klinkt weer lekker suf, maar ik heb gewoon een datum nodig waarop ik de knop om kan zetten zodat ik niet doorga op de manier waar ik al mee bezig ben. "Vanaf deze datum wil ik elke avond voor 23.30 slapen" werkt voor mij gewoon beter dan dat ik het gewoon maar ga proberen te doen elke avond. Het is ook eigenlijk precies waar ik zelf al bezig ben geweest de afgelopen tijd, het opschrijven van mijn 'kleinere doelen', zoals ik ze noem. Eerder slapen, meer water drinken, geen koekjes meer eten (oh, daar ben ik zo verslaafd aan he!). Je kent het hele riedeltje wel. Ik heb er dus al veel over nagedacht en nu is het tijd om het voor mezelf en voor jullie op een rijtje te zetten! Ready?
Wat zijn mijn goede gewoontes? Eigenlijk is dat nog best wel een lastige vraag. Ik weet dat ik altijd gemakkelijk bezig ga aan school, zorg dat ik altijd tussen alles door vaak genoeg aan Thomas laat weten dat ik om hem geef en doe altijd netjes aan minstens drie maaltijden per dag (ik eet het liefst de hele dag door dus dat is niet zo moeilijk) en sla dus ook nooit mijn ontbijt over. Dat zijn allemaal best goede gewoontes toch?
En nu komt dé vraag. De enige echte. De grote struggle. De enige echte levensvraag. Bereid je voor op een hele waslijst aan gewoontes. Gewoontes die ik aan mijn leven zou willen toevoegen. Dubbelepunt. Eerder slapen, eerder opstaan, vaker de dag beginnen met een grote kop thee, vaker contact zoeken met mijn ouders en zusje als ik in Wageningen ben, vaker mijn handen incrèmen, vaker de bodylotion gebruiken na het douchen, geen suiker en ongezonde dingen meer eten, mijn computer vaker helemaal uitzetten in plaats van op de slaapstand, altijd een praatje maken als ik iemand tegenkom, meer de deur uit en leuke dingen doen met Thomas, vaker in het weekend voor het gezin wat lekkers koken, niet meer op pennen kauwen (een hele slechte gewoonten), vaker mijn nagels lakken en daar tijd voor vrijmaken, meer water drinken, elke dag spieroefeningen doen voor het slapengaan, langzamer eten (wanneer ik iets echt lekker vind ben ik echt heel goed in het echt naar binnen schrokken van mijn eten), dingen gelijk opruimen in plaats van er steeds een bende van te maken en het pas op te ruimen als ik nergens meer kan staan of lopen, geen boter terugsmeren in het kuipje wat ik soms nog wel is doe, vaker naast mensen in college zitten die ik nog niet (goed) ken, meer contact zoeken met studiegenootjes om een keer wat af te spreken en sneller en meer actie ondernemen, ik kan soms echt veel te afwachtend zijn. Wat zijn jouw goede en slechte gewoontes?
Via de blog mondetmoi.nl
(de originele bron weet ik niet, echt overal wordt je doorverwezen naar tumblr en pinterest)
En nu komt dé vraag. De enige echte. De grote struggle. De enige echte levensvraag. Bereid je voor op een hele waslijst aan gewoontes. Gewoontes die ik aan mijn leven zou willen toevoegen. Dubbelepunt. Eerder slapen, eerder opstaan, vaker de dag beginnen met een grote kop thee, vaker contact zoeken met mijn ouders en zusje als ik in Wageningen ben, vaker mijn handen incrèmen, vaker de bodylotion gebruiken na het douchen, geen suiker en ongezonde dingen meer eten, mijn computer vaker helemaal uitzetten in plaats van op de slaapstand, altijd een praatje maken als ik iemand tegenkom, meer de deur uit en leuke dingen doen met Thomas, vaker in het weekend voor het gezin wat lekkers koken, niet meer op pennen kauwen (een hele slechte gewoonten), vaker mijn nagels lakken en daar tijd voor vrijmaken, meer water drinken, elke dag spieroefeningen doen voor het slapengaan, langzamer eten (wanneer ik iets echt lekker vind ben ik echt heel goed in het echt naar binnen schrokken van mijn eten), dingen gelijk opruimen in plaats van er steeds een bende van te maken en het pas op te ruimen als ik nergens meer kan staan of lopen, geen boter terugsmeren in het kuipje wat ik soms nog wel is doe, vaker naast mensen in college zitten die ik nog niet (goed) ken, meer contact zoeken met studiegenootjes om een keer wat af te spreken en sneller en meer actie ondernemen, ik kan soms echt veel te afwachtend zijn. Wat zijn jouw goede en slechte gewoontes?
Nagellak-struggles, ben ik de enige?
Ik kijk naar mijn rechterhand: penstrepen. Ik kijk naar mijn linkerhand: een half afgebladderde nagel. Ik kijk naar mijn wijsvinger: volgens mij heb ik hier mijn eigen vingerafdruk opgezet. Zucht. Soms word ik er helemaal gek van. Ik houd van nagellak, echt, begrijp mij niet verkeerd! Maar wat een ergernissen komen daar soms toch bij kijken. Ik kan met gerust honderden punten opnoemen die ik lastig vind aan nagellaken. Zo vind ik bijvoorbeeld nooit de tijd om het te doen: altijd wel heb ik gewoon nog dingen te doen of wil ik dingen doen waardoor het altijd wel niet uitkomt. Daarnaast ben ik echt een sucker in het lakken van mijn rechternagels door middel van mijn linkerhand. Het is echt soms een disaster. Daar boven op komt dat ik het meestal ook nog op mijn nagelriemen smeer of op de topjes van mijn vingers. De tijd die ik moet wachten om mijn nagellak te laten drogen duurt soms eeuwen en nagellak blijft er eigenlijk nooit echt langer dan twee dagen mooi opzitten. Wat mij ook vaak overkomt is dat ik denk dat het helemaal droog is en het dan toch nog te zacht blijkt te zijn waardoor ik mijn nagels in één seconde weer helemaal kan verpesten. Ik heb dan ook echt al vaak gehad dat ik mijn nagels lakte en een paar minuten later alweer met nagellakremover in mijn handen stond. Hup, al die nagellak er maar weer af en gauw wat anders doen, want arghhhhhhh! Daarnaast heb ik ook soms nog wat moeite met kleurtjes: dieprood, zachtroze en doorzichtig doen het altijd wel goed maar zodra ik groen of blauw of een ander gek kleurtje op mijn nagels smeer, wat ik bij anderen altijd zo mooi vindt staan, sta ik het ook vaak binnen de kortste keren er weer af te boenen. Maar misschien zijn die penstrepen nog wel het ergste van alles. Ik voel me daarin ook echt een beetje de enige want ik heb nog nooit iemand erover gehoord! Als ik mijn nagels gelakt heb en ik ga schrijven (gewoon met een balpen) dan krijg ik het altijd voor elkaar dat er ergens op één van mijn perfect gelakte -uchum- nagels een mooie penstreep of veeg ontstaat. Hoe het komt? Geen idee. De rest van mijn hand zit trouwens ook vaak onder. Het zal vast wel aan mij liggen.
Bron: www.weheartit.com
En toch hè? Toch, heb ik een kleine grote liefde voor nagellak. Ja, een kleine grote. Want soms is deze liefde even heel groot en soms heel klein. Ik vind het gevoel van vers gelakte nagels -vanaf het moment dat je weer alles kunt doen dan- echt heerlijk. Je voelt je altijd weer even helemaal op en top een meisje, je kunt je nagellak zo leuk met je kleding afstemmen, het is leuk om complimentjes te krijgen over je net gelakte nagels, het is echt heerlijk als het eindelijk lukt die nagellak er een keer mooi op te krijgen, het is leuk om nagellak te kopen, het is leuk om wanneer je net nieuwe nagellak hebt gekocht en hem opdoet en dan blij verrast bent over de kleur. En het is leuk, of ik vind het in ieder geval leuk, om je mooi rood gelakte teennagels zo onder je deken vandaan te zien komen in de ochtend, wanneer je net echt heerlijk hebt geslapen. Het heeft iets. Hoe ben jij met nagellak? Herken jij je in mijn nagellak-struggles en hebben jullie misschien nog tips?
Het was een doodnormale wandeling
Daar liepen we dan. Het was nog redelijk koud, maar ik had een dikke winterjas aan. Naast mij liep mijn lieve krullenbolletje en in mijn handen had ik een thermoskanbeker gevuld met thee. Ik liep er doodnormaal mee rond, alsof je dat altijd meeneemt als je een stukje gaat wandelen. Onderweg lachten we wat af, genoten we wat van het zonnetje en nipte ik van mijn dampende thermoskanbeker met thee. We hadden het echt over van alles en nog wat, zoals ik het altijd over van alles en nog wat kan hebben. Wonderlijk eigenlijk, hoe je nooit uitgesproken kunt raken met iemand.
Ik vraag me altijd één ding af. Stel dat ik nog 5 jaar zou leven? En dat van te voren zou weten? Één ding schiet me gelijk te binnen: ik zou niet doen wat ik nu doen. Ik zou stoppen met mijn opleiding, met het constante bouwen aan de toekomst waarvan je niet zeker weet dat die er gaat zijn. Ik zou reizen maken, veel tijd met mijn gezin doorbrengen en vaak uiteten gaan. Ik zou van elk ontbijt een speciale aangelegenheid maken, voor heerlijk uitgebreide lunches zorgen, ik zou meer romantische avondjes beleven, vaker naar de film gaan, meer genieten van het zonnetje, vaker en langer uitslapen, alle interieurwinkels en kringloopwinkels afgaan, vaker weekendjes weg gaan, meer sporten en zoveel mogelijk tijd met mijn lieverd doorbrengen. En eigenlijk zou ik nog veel meer doen. Wonderlijk en raar eigenlijk hoe ik gelijk vol leven zit terwijl ik me nu altijd zo uitgeput voel.
Soms vind ik het echt gewoon stom dat we zo 'naar de maatschappij leven'. We hebben allemaal ongeveer maar 80 jaar te leven en zijn meer en deel van onze tijd bezig met het opbouwen van dat leven. Ik heb nu nog het gevoel dat alles ter voorbereiding is. Ter voorbereiding op de toekomst. Maar ik wil al veel meer! Ik ben constant in gevecht met wat ik nu wil, en zou doen als ik wist dat ik niet nog een heel leven voor me gehad, en wat 'handig is om te doen voor de toekomst'. Waarom speelt geld een grote rol? Want daar 'doe' je het dan eigenlijk voor. Voor die ene leuke baan en voor het geld. Een solide basis opbouwen. Ik ben aan het studeren, wil extra vakken gaan volgen, ben op zoek naar een baantje omdat dat goed staat op mijn CV, maar eigenlijk wil ik reizen, leuke dingen doen, weekendjes weg en alles kunnen doen wat ik op een bepaald moment zou willen doen. Iedereen wilt wel wat geld later toch? Want ja, het is toch wel fijn als je voor jezelf kunt zorgen, de belasting kunt betalen, een huur kunt betalen en voldoende eten kunt betalen. En dan is het nog fijner als je daar nog een schepje bovenop kunt doen en misschien wel af en toe een weekendje weg kunt, of een keer lekker uiteten kunt gaan en niet te hoeven twijfelen in de supermarkt om een keer een lekkere biefstuk te eten. Ik vind het maar lastig.
Dus. Laat ik het in balans houden. Laat ik mijn bachelor afronden en mijn rijbewijs behalen, maar laat ik ook blijven genieten van de kleine dingen en meer doen van wat ik 'zou doen als ik nog maar vijf jaar te leven had'. De tijd is nu. En die tijd krijg je niet meer terug.
Halverwege onze wandeling werd alles me weer iets duidelijker. Het is oké om af en toe onzeker te zijn en goed na te denken over of je nog door wilt blijven gaan met wat je aan het doen bent. Of je op het juiste pad zit. Of je niet op de automatische piloot aan het leven bent. Of de balans er nog wel is en of je nog wel van de kleine dingen geniet. Je begrijpt wel dat het een fijne eye-opening-wandeling was. Ik dronk nog een beetje thee en liep samen met hem mijn laatste stappen tot de voordeur om vervolgens een breed glimlachend zusje achter de deur aan te treffen. Ze trok de deur open met 'te laat!' Ik had de sleutel inderdaad nog niet in het slot kunnen steken. Wat is dat me toch veel waard, die glimlach en het fijne warme huis waar ik in thuis kom. Laat ik dan mijn best doen om er nóg meer van te genieten. En niet over vijf jaar, maar nu.
Denken jullie hier wel eens over na?
Ik vraag me altijd één ding af. Stel dat ik nog 5 jaar zou leven? En dat van te voren zou weten? Één ding schiet me gelijk te binnen: ik zou niet doen wat ik nu doen. Ik zou stoppen met mijn opleiding, met het constante bouwen aan de toekomst waarvan je niet zeker weet dat die er gaat zijn. Ik zou reizen maken, veel tijd met mijn gezin doorbrengen en vaak uiteten gaan. Ik zou van elk ontbijt een speciale aangelegenheid maken, voor heerlijk uitgebreide lunches zorgen, ik zou meer romantische avondjes beleven, vaker naar de film gaan, meer genieten van het zonnetje, vaker en langer uitslapen, alle interieurwinkels en kringloopwinkels afgaan, vaker weekendjes weg gaan, meer sporten en zoveel mogelijk tijd met mijn lieverd doorbrengen. En eigenlijk zou ik nog veel meer doen. Wonderlijk en raar eigenlijk hoe ik gelijk vol leven zit terwijl ik me nu altijd zo uitgeput voel.
Soms vind ik het echt gewoon stom dat we zo 'naar de maatschappij leven'. We hebben allemaal ongeveer maar 80 jaar te leven en zijn meer en deel van onze tijd bezig met het opbouwen van dat leven. Ik heb nu nog het gevoel dat alles ter voorbereiding is. Ter voorbereiding op de toekomst. Maar ik wil al veel meer! Ik ben constant in gevecht met wat ik nu wil, en zou doen als ik wist dat ik niet nog een heel leven voor me gehad, en wat 'handig is om te doen voor de toekomst'. Waarom speelt geld een grote rol? Want daar 'doe' je het dan eigenlijk voor. Voor die ene leuke baan en voor het geld. Een solide basis opbouwen. Ik ben aan het studeren, wil extra vakken gaan volgen, ben op zoek naar een baantje omdat dat goed staat op mijn CV, maar eigenlijk wil ik reizen, leuke dingen doen, weekendjes weg en alles kunnen doen wat ik op een bepaald moment zou willen doen. Iedereen wilt wel wat geld later toch? Want ja, het is toch wel fijn als je voor jezelf kunt zorgen, de belasting kunt betalen, een huur kunt betalen en voldoende eten kunt betalen. En dan is het nog fijner als je daar nog een schepje bovenop kunt doen en misschien wel af en toe een weekendje weg kunt, of een keer lekker uiteten kunt gaan en niet te hoeven twijfelen in de supermarkt om een keer een lekkere biefstuk te eten. Ik vind het maar lastig.
Dus. Laat ik het in balans houden. Laat ik mijn bachelor afronden en mijn rijbewijs behalen, maar laat ik ook blijven genieten van de kleine dingen en meer doen van wat ik 'zou doen als ik nog maar vijf jaar te leven had'. De tijd is nu. En die tijd krijg je niet meer terug.
Halverwege onze wandeling werd alles me weer iets duidelijker. Het is oké om af en toe onzeker te zijn en goed na te denken over of je nog door wilt blijven gaan met wat je aan het doen bent. Of je op het juiste pad zit. Of je niet op de automatische piloot aan het leven bent. Of de balans er nog wel is en of je nog wel van de kleine dingen geniet. Je begrijpt wel dat het een fijne eye-opening-wandeling was. Ik dronk nog een beetje thee en liep samen met hem mijn laatste stappen tot de voordeur om vervolgens een breed glimlachend zusje achter de deur aan te treffen. Ze trok de deur open met 'te laat!' Ik had de sleutel inderdaad nog niet in het slot kunnen steken. Wat is dat me toch veel waard, die glimlach en het fijne warme huis waar ik in thuis kom. Laat ik dan mijn best doen om er nóg meer van te genieten. En niet over vijf jaar, maar nu.
Denken jullie hier wel eens over na?
Ik begin een interieurobsessie te krijgen.
Oh nee. Die had ik al.
De bronnen weet ik niet precies, ik heb ze een tijd geleden opgeslagen van www.lekkerfrisss.blogspot.com
Een volgend lijstje.
Vol met fijne, nieuwe en simpele doelen
Ik schrijf niet meer. Niet omdat ik het verleerd ben, maar omdat ik simpel gezegd even geen zin had om te schrijven. Precies de reden waarom ik de afgelopen dagen niks meer gepost heb. En ik heb niet eens een 'shame on me' gevoel. Want nee, hier schrijf ik gewoon alleen als ik echt zin heb om echt even wat (van me af) te schrijven. Ik heb een heerlijke vakantie gehad en ben alweer twee dagen in de running. Het gaat nog best goed! Ik had vanmiddag wel een onrustig gevoel en vanochtend een echt besef momentje. Ik ben nu 18 en de druk wordt echt steeds hoger om echt wat te bereiken in het leven. Iedereen om me heen wilt hetzelfde dus het voelt als een eeuwige concurrentie of strijd die ik niet aankan. Ik heb nog bijna niks op mijn CV staan en werd laatst afgewezen voor mijn eerste echte sollicitatie (voor een perfect bijbaantje). Ja ja, ze hadden dan wel 'heel veel enthousiaste reacties' gehad (mijn ouders zeiden al 'het ligt niet aan jou') maar toch voelde het als een grote afwijzing en heel erg stom. Ik wil zo veel, heb grote dromen en ben de laatste tijd ontzettend veel bezig geweest die dromen keer op keer weer op te schrijven, maar eigenlijk ben ik liever het type dat een steady leventje heeft en niet teveel uitspookt. Ik bedoel, ik drink niet en ik rook niet nee, maar ik ga bijvoorbeeld liever ook niet de deur uit, doe liever niet teveel op één dag, houd niet van iemand bellen (angsthaast), ga ook niet zo snel de deur uit en maak niet gemakkelijk afspraken (ik zie er heel erg tegen op wanneer ik iets echt moet gaan doen, vaker dan dat ik ernaar uit kijk, wat klink ik autistisch trouwens) en heb vooral 'veel tijd voor mezelf nodig'. En dit, wat hier dan zo zit, wil allemaal dromen verwezenlijken. Dus ging ik weer aan de gang met lijstjes. Nieuwe lijstjes. Ik pak mijn notitieboekje er nu bij om het met jullie te delen. *pakt ook echt NU haar notitieboekje erbij*
Nieuwe doelen:
Misschien kunnen jullie er ook wat inspiratie uithalen en anders was het alleen voor mezelf. Ik ga zo maar snel slapen en morgen het college waarschijnlijk vanuit mijn bed volgen. 08.00 op klinkt toch beter dan 07.00 op namelijk. Welterusten!
Nieuwe doelen:
- Niet teveel eisen aan mezelf stellen en het mezelf te moeilijk maken
- Concrete acties ondernemen en niet alles voor me uitschuiven (doen!)
- Genieten van kleine, mooie, fijne, gezellige en leuke momenten en dingen
- Mijn rust blijven pakken
- Niet alleen naar de toekomst kijken, maar ook genieten van mijn leven nu
- Vertrouwen op mijzelf en wat ik kan (en niet altijd het onderste uit de kan willen halen)
Misschien kunnen jullie er ook wat inspiratie uithalen en anders was het alleen voor mezelf. Ik ga zo maar snel slapen en morgen het college waarschijnlijk vanuit mijn bed volgen. 08.00 op klinkt toch beter dan 07.00 op namelijk. Welterusten!
Fijne Valentijnsdag allemaal!
Als er iémand romantisch is dan is het Thomas. Het feit alleen al dat ik na ons eerste afspraakje een tekst van chocolade in mijn brievenbus kreeg, nadat ik had verteld dat mijn moeder vroeger chocolade in de brievenbus van mijn vader deed. Ik ben dan dus ook nooit, maar dan ook nooit, veilig op Valentijnsdag want meneer heeft altijd wel weer wat in petto (wat ik eigenlijk helemaal niet zo erg vind). Vorige Valentijnsdag kwam meneer gewoon met een stralende glimlach de mediatheek binnen met een bos rozen terwijl ik gewoon rustig zat te leren. Iedereen klappen natuurlijk. Ik had rode wangen en ik wist niks uit te brengen, maar oh wat was het leuk! Het is jammer dat ik niet van álle romantische Thomas-dingen een foto heb, maar ik dacht dat het wel leuk was om er een paar met jullie te delen. Ik was er vroeger best wel van overtuigd dat zulke dingen alleen in films gebeurden, but he proved me wrong! Het is zo'n schatje. Ik hou van je lieverd, fijne Valentijnsdag, maar ik ben bang dat ik je stiekem nog wel zie verschijnen. Of jij ziet mij dit keer wel verschijnen........... Wordt vervolgd.
The Happy Challenge #4
"Wat wil jij veranderen?" Ik hoor een zachte fluister in mijn hoofd: "eigenlijk niks." Maar oké, laat ik het toch even proberen en de opdracht aflezen. Dus ik lees verder. "Noem drie dingen die je graag zou willen veranderen, toe zou willen voegen aan je leven, waaraan je meer energie zou willen geven en waarvoor je plaats zou willen maken in je leven en drie dingen waar je minder energie aan zou willen geven en die je op zou willen geven voor de andere dingen?". Nog steeds denk ik in mijn hoofd: "nou, niks".
Ik kan dus serieus niks bedenken. Misschien ben ik altijd op zoek naar die balans en op dit moment heb ik die balans eigenlijk min of meer gevonden. Waarschijnlijk komt dat mede doordat ik vakantie heb. Ik ben ontspannen, doe veel dingen die ik leuk vind en heb ook tijd om even dingen te doen die ik anders had laten liggen. Een week geleden had ik misschien wel iets kunnen bedenken en gezegd 'meer tijd doorbrengen en meer leuke dingen doen met mijn gezin', maar dat is deze week eigenlijk helemaal rechtgetrokken. Ik weet het gewoon eerlijk gezegd niet zo goed. Ik maak tijd voor mezelf, leer hard voor school, breng veel tijd met mijn vriendje door, heb een aantal afspraken met vriendinnen staan en breng veel tijd met mijn gezin door. Misschien zou ik meer willen sporten, maar eigenlijk sport ik normale weken al drie keer in de week door volleybal. Ik zou het dus voor nu even niet weten.
Maar Chantal zou Chantal niet zijn als ze niet even door zou filosoferen. Uiteindelijk kwamen er gelukkig twee dingen boven borrelen. Iets wat ik zou willen toevoegen en iets dat ik daarvoor op zou willen geven. Iets wat ik toe zou willen voegen aan mijn leven is meer contact met mijn familie, mijn oma die in Drenthe woont en vriendinnen. Iets wat ik daarvoor zou willen opgeven is het druk maken om negatieve dingen, zeuren over onnozele dingen en chagrijnige buien hebben die nergens over gaan (al weet ik dat ik die buien van tijd tot tijd nodig heb om daarna weer vol positivisme door te gaan). Nu het zo op papier staat klinkt het eigenlijk hartstikke logisch en is het ook echt iets waar ik volledig achter sta. Dat dus. Jammer genoeg kon ik er echt niet meer verzinnen. Doen jullie mee met de Happy Challenge? Wat vinden jullie van mijn genoemde 'dingen' die ik zou willen toevoegen of opgeven en zouden jullie gemakkelijk bij elk onderdeel drie dingen kunnen verzinnen?
Ik kan dus serieus niks bedenken. Misschien ben ik altijd op zoek naar die balans en op dit moment heb ik die balans eigenlijk min of meer gevonden. Waarschijnlijk komt dat mede doordat ik vakantie heb. Ik ben ontspannen, doe veel dingen die ik leuk vind en heb ook tijd om even dingen te doen die ik anders had laten liggen. Een week geleden had ik misschien wel iets kunnen bedenken en gezegd 'meer tijd doorbrengen en meer leuke dingen doen met mijn gezin', maar dat is deze week eigenlijk helemaal rechtgetrokken. Ik weet het gewoon eerlijk gezegd niet zo goed. Ik maak tijd voor mezelf, leer hard voor school, breng veel tijd met mijn vriendje door, heb een aantal afspraken met vriendinnen staan en breng veel tijd met mijn gezin door. Misschien zou ik meer willen sporten, maar eigenlijk sport ik normale weken al drie keer in de week door volleybal. Ik zou het dus voor nu even niet weten.
Maar Chantal zou Chantal niet zijn als ze niet even door zou filosoferen. Uiteindelijk kwamen er gelukkig twee dingen boven borrelen. Iets wat ik zou willen toevoegen en iets dat ik daarvoor op zou willen geven. Iets wat ik toe zou willen voegen aan mijn leven is meer contact met mijn familie, mijn oma die in Drenthe woont en vriendinnen. Iets wat ik daarvoor zou willen opgeven is het druk maken om negatieve dingen, zeuren over onnozele dingen en chagrijnige buien hebben die nergens over gaan (al weet ik dat ik die buien van tijd tot tijd nodig heb om daarna weer vol positivisme door te gaan). Nu het zo op papier staat klinkt het eigenlijk hartstikke logisch en is het ook echt iets waar ik volledig achter sta. Dat dus. Jammer genoeg kon ik er echt niet meer verzinnen. Doen jullie mee met de Happy Challenge? Wat vinden jullie van mijn genoemde 'dingen' die ik zou willen toevoegen of opgeven en zouden jullie gemakkelijk bij elk onderdeel drie dingen kunnen verzinnen?
Ik heb al een hoesje, nu nog een Iphone
Gillend kwam ik de kamer in. Nee grapje, maar ik was wel blij dat ik dat dat langverwachte pakketje eindelijk aantrof in de woonkamer. En ja, dit was na mijn positieve fietstocht. Dat positief zijn werpt zijn vruchten af! Ik zag het gewoon al vanaf die grote afstand: in dit pakketje zat mijn langverwachte leren iPhonehoesje. Voor mijn 19e verjaardag krijg ik van mijn ouders een IPhone (ik betaal zelf het abonnement) en daarvoor was ik al een lange tijd opzoek naar echt een mooi hoesje. Uiteindelijk vond ik via Etsy echt het perfecte leren hoesje, handgemaakt nog wel! Het is een hoesje dat alleen de achterkant bedekt, maar wel een opstaande rand heeft waardoor het scherm ook beschermd wordt. Hij is van echt leer en gestikt met nylon draadjes. Ik vond hem lief en stoer tegelijkertijd en hij past zo leuk bij mijn sieraden. Vooral de armband die ik samen heb met mijn vriendje (de gevlochten Josh armband) en het hoesje zijn echt een dikke match. Wat vinden jullie ervan?
Wind terug (ja, het is tegen) in plaats van wind mee
Ik had nog een aantal kilometers te gaan. Links kon ik niet verder kijken dan de weilanden, rechts niet verder dan een hoge dijk met een weg. Maar eigenlijk keek ik alleen naar de witte strepen op de weg, de snel naar beneden vallende druppels en mijn eigen haar, dat overigens voor de zoveelste keer met een klets tegen mijn gezicht aankwam. Ik baande mij een weg door de regen, hard fietsend maar stiekem met een glimlach op mijn gezicht. Ik had wind mee. Wind mee. Ik probeerde het me te beseffen hoe fijn dat was. Door de regendruppels en de lokken haar voor mijn ogen heen. Ik besefte me hoe bewust ik me van dat moment was. Bewust van mijn benen die snel op en neer bewogen. Bewust van mijn warrige haarlokken. Bewust van de geluiden om me heen. Bewust van de koude regen die door mijn zachte stoffen handschoenen kwam. Het regende, maar wat was dit heerlijk. Ik had wind mee.
Zo op de fiets besefte ik mij iets heel belangrijks. Ik ontdekte dat ik negatieve dingen veel groter uitmeet (veel zwaarder mee laat tellen voor mijn schaal van gelukkig zijn en lekker voelen) dan positieve dingen. Bij negatieve dingen lijk ik veel vaker, langer, zwaarder en dieper stil te staan dan bij positieve dingen. Positieve dingen gaan sneller en meer aan mij voorbij, ook al probeer ik nog zo krampachtig van niet. Van positieve dingen lijk ik me soms niet te beseffen hóe positief en fijn ze zijn. Ik schrijf de mooiste blogposts over hoe gelukkig ik op een bepaald moment ben, hartstikke goed. Nu nog leren dat ook gewoon in het echte leven, op iedere mooi moment te kunnen doen. Zonder er teveel over na te hoeven denken. Ik besefte me dat ik het veel erger kan vinden dat ik wind tegen heb dan dat ik het fijn kan vinden dat ik wind mee heb. Snap je hem? Vroeger zei ik trouwens wind 'terug' hebben, vet lief! Best logisch ook, toch? Maar dat besefte ik me dus. En ik besefte dat ik dat met veel meer dingen doe.
Dus probeerde ik op de fiets te genieten van het feit dat ik mee wind had. Ik probeerde net zoveel te genieten van het feit dat ik meewind had als de mate waarin ik zou balen als ik tegenwind had. Ik heb het geprobeerd, maar het was moeilijk. Echt heel moeilijk. Veel moeilijker dan dat ik dacht. Ik ga het echt oefenen. Oefenen totdat ik er bij neer val. Oh wat ben ik blij dat mijn vingers het doen. Stom hè? Dat je niet evenveel kunt genieten van het feit dat je vingers er allemaal aanzitten als dat je het erg zou vinden als je je vingers kwijt zou zijn? Dan heb je ook eigenlijk veel te veel om over na te denken. Want ja, ik heb ook mijn voeten (nog), dus daar moet ik eigenlijk ook heel blij mee zijn. Ach ja, om nog even terug te komen op dat fietstochtje. Achteraf was het fietstochtje helemaal niet zo erg, ondanks de regen, maar daar had ik nu eigenlijk niet echt op gelet. Ik probeerde het positieve ervan in te zien en dat was eigenlijk wel fijn. Waar ik trouwens vandaan kwam? Mogen jullie drie keer raden.
Zo op de fiets besefte ik mij iets heel belangrijks. Ik ontdekte dat ik negatieve dingen veel groter uitmeet (veel zwaarder mee laat tellen voor mijn schaal van gelukkig zijn en lekker voelen) dan positieve dingen. Bij negatieve dingen lijk ik veel vaker, langer, zwaarder en dieper stil te staan dan bij positieve dingen. Positieve dingen gaan sneller en meer aan mij voorbij, ook al probeer ik nog zo krampachtig van niet. Van positieve dingen lijk ik me soms niet te beseffen hóe positief en fijn ze zijn. Ik schrijf de mooiste blogposts over hoe gelukkig ik op een bepaald moment ben, hartstikke goed. Nu nog leren dat ook gewoon in het echte leven, op iedere mooi moment te kunnen doen. Zonder er teveel over na te hoeven denken. Ik besefte me dat ik het veel erger kan vinden dat ik wind tegen heb dan dat ik het fijn kan vinden dat ik wind mee heb. Snap je hem? Vroeger zei ik trouwens wind 'terug' hebben, vet lief! Best logisch ook, toch? Maar dat besefte ik me dus. En ik besefte dat ik dat met veel meer dingen doe.
Dus probeerde ik op de fiets te genieten van het feit dat ik mee wind had. Ik probeerde net zoveel te genieten van het feit dat ik meewind had als de mate waarin ik zou balen als ik tegenwind had. Ik heb het geprobeerd, maar het was moeilijk. Echt heel moeilijk. Veel moeilijker dan dat ik dacht. Ik ga het echt oefenen. Oefenen totdat ik er bij neer val. Oh wat ben ik blij dat mijn vingers het doen. Stom hè? Dat je niet evenveel kunt genieten van het feit dat je vingers er allemaal aanzitten als dat je het erg zou vinden als je je vingers kwijt zou zijn? Dan heb je ook eigenlijk veel te veel om over na te denken. Want ja, ik heb ook mijn voeten (nog), dus daar moet ik eigenlijk ook heel blij mee zijn. Ach ja, om nog even terug te komen op dat fietstochtje. Achteraf was het fietstochtje helemaal niet zo erg, ondanks de regen, maar daar had ik nu eigenlijk niet echt op gelet. Ik probeerde het positieve ervan in te zien en dat was eigenlijk wel fijn. Waar ik trouwens vandaan kwam? Mogen jullie drie keer raden.
Over pannekoeken, mijn nieuwe conclusie en gelukkig zijn
Voor jullie is het misschien logisch, maar voor mij is het een onverwachte conclusie: ik haal misschien wel meer voldoening uit een dag waarin in relatief veel leuke dingen doe dan uit een dag waarin ik helemaal niks (lees: eten, televisie kijken, nagelslakken en uh... nog meer eten) doe. Vandaag was echt een super fijne dag. Zo'n dag waarvan je een dikke glimlach op je gezicht krijgt. Ik heb echt heel veel mensen gezien die ik echt heel erg lief heb en dichtbij me staan, wat de dag echt goed maakt. Mijn krullenbol, zijn ontzettend liever ouders, mijn eigen ouders, mijn zusje en mijn geweldige tweede mama. Tweede mama? Eigenlijk is ze nu de 'huishoudster', maar een woord als tweede mama is iets dat ze veel meer verdiend en wat ik veel toepasselijker vind klinken. Ze is echt lief en het representeert het toppunt van zorgzaamheid. Ze is echt een voorbeeld voor mij. Maar goed, ik dwaal al veel te veel af. Let's go on. De afgelopen vier dagen (tenminste vanaf zaterdag) verliepen gewoon nogal stroef. Ik voelde me niet echt (lees: verre van) happy terwijl ik het ideaalbeeld in mijn hoofd had van een uiterst 'gelukkige ik' omdat ik vakantie had. Wrong. Ik viel in een soort van zwart gehad, we hadden een beetje ruzie thuis en ik wist toch misschien niet zo goed wat ik met mijn vakantie to-listje aan moest. Het voelde als heel veel, wat een enorm druk eigenlijk al op mij gaf, terwijl het eigenlijk heel (en veel te) weinig was. Dus. Hier zit ik dan: rechtop in bed, om 00.10 nog een artikel te schrijven over wat er dan weer door mijn hoofd spookt. Ik vind het heerlijk. De conclusie? Ik dacht dus dat ik gelukkig werd van niks doen, maar deze dag maakt me duizend keer zo gelukkig als je het vergelijkt met de eerdere dagen. Dus wat ga ik doen? Juist ja. Veel bij het de mensen zijn die ik lief heb. Bij het gezin van mijn vriendje bijvoorbeeld, lief zijn ze.
Even tussendoor. Het was zo'n leuke fijne situatie vanmiddag in het huis van mijn lieve vriendje. We kwamen net terug van het winkelcentrum en hadden een heel stuk gefietst, zijn mama stond heerlijke pannenkoeken te bakken, er stond muziek op van zijn vader waar ik gewoon echt heel gevoelig en zwijmelig en blij van wordt, sam, de hond, lag heerlijk in zijn mandje te genieten van mijn vriend zijn aandacht (echt, het is onbeschrijfelijk: die twee zijn echt de allerbeste maatjes), ik kletste wat in het rond met beide ouders en we deelden met zijn alle een heerlijke tomatensoep. Ik voel me zo thuis. Oh en die geur jongens, die geur! Het is en blijft jammer dat wij thuis echt nooit pannenkoeken eten. Maar goed, ik besefte me even hoe gelukkig ik ben. Heerlijk gezin. Echt een tweede familie.
Back to business. (Ik heb maar bedacht dit artikel op te delen in alinea's omdat het anders nog chaotischer en onoverzichtelijker wordt dan deze tekst eigenlijk al is). Ik ga dus veel bij het gezin van mijn vriendje zijn en veel bij mijn eigen gezin. Ik wil nog langs mijn overburen, ik wil nog afspreken met vriendinnen en ik wil nog zo'n gezellig bijkletsdagje met mijn tweede mama. Oh wat is dit heerlijk, om me eindelijk weer eens zo gelukkig te voelen. Ineens besef ik me dat dit best wel weer een heel persoonlijk bericht is. Maar goed. Ik vind het fijn. Zo kan ik het in ieder geval over een aantal jaar weer teruglezen. Oh en het moet in de Memmorie Jar. Deze fijne dag. Al moet ik van die Memmorie Jar nog even realiteit gaan maken. Welterusten. Sorry voor het onsamenhangende einde.
De moraal van het verhaal en eigenlijk ook gewoon waar ik mee af wil sluiten en waar dit artikel me écht aan doet denken: "The best things in life... aren't things"
Alleen nu ben ik wel bang dat ik weer te obsessief gelukkig probeer te zijn. Zucht. Ik ben ook echt een denkertje hè.
Even tussendoor. Het was zo'n leuke fijne situatie vanmiddag in het huis van mijn lieve vriendje. We kwamen net terug van het winkelcentrum en hadden een heel stuk gefietst, zijn mama stond heerlijke pannenkoeken te bakken, er stond muziek op van zijn vader waar ik gewoon echt heel gevoelig en zwijmelig en blij van wordt, sam, de hond, lag heerlijk in zijn mandje te genieten van mijn vriend zijn aandacht (echt, het is onbeschrijfelijk: die twee zijn echt de allerbeste maatjes), ik kletste wat in het rond met beide ouders en we deelden met zijn alle een heerlijke tomatensoep. Ik voel me zo thuis. Oh en die geur jongens, die geur! Het is en blijft jammer dat wij thuis echt nooit pannenkoeken eten. Maar goed, ik besefte me even hoe gelukkig ik ben. Heerlijk gezin. Echt een tweede familie.
Bron: www.weheartit.com
Back to business. (Ik heb maar bedacht dit artikel op te delen in alinea's omdat het anders nog chaotischer en onoverzichtelijker wordt dan deze tekst eigenlijk al is). Ik ga dus veel bij het gezin van mijn vriendje zijn en veel bij mijn eigen gezin. Ik wil nog langs mijn overburen, ik wil nog afspreken met vriendinnen en ik wil nog zo'n gezellig bijkletsdagje met mijn tweede mama. Oh wat is dit heerlijk, om me eindelijk weer eens zo gelukkig te voelen. Ineens besef ik me dat dit best wel weer een heel persoonlijk bericht is. Maar goed. Ik vind het fijn. Zo kan ik het in ieder geval over een aantal jaar weer teruglezen. Oh en het moet in de Memmorie Jar. Deze fijne dag. Al moet ik van die Memmorie Jar nog even realiteit gaan maken. Welterusten. Sorry voor het onsamenhangende einde.
De moraal van het verhaal en eigenlijk ook gewoon waar ik mee af wil sluiten en waar dit artikel me écht aan doet denken: "The best things in life... aren't things"
Alleen nu ben ik wel bang dat ik weer te obsessief gelukkig probeer te zijn. Zucht. Ik ben ook echt een denkertje hè.
Wat veroorzaakt bij mij die kleine glimlach?
Kijk gewoon al even alleen al naar dit plaatje hieronder. Kijk. Kijk en bewonder en glimlach en word gewoon zelf hoteldebotel verliefd. Want dit is lief. En dus duidelijk iets dat bij mij die glimlach bezorgd. Mijn eerste echte kus was met een fiets in mijn hand. Dat verklaart een hoop. Ach ja, dit was een leuke inleiding maar nu op naar de rest. Wat maakt mij gelukkig? Wat veroorzaakt bij mij die kleine glimlach? Lees snel verder!
... wakker worden na een heerlijke lange nacht naast ... ach ja, jullie weten al wie.
... verse boterhammen in de ochtend en de eerste happen daarvan (de eerste hap van mijn boterham neem ik altijd standaard, het is een gewoonte, al in de keuken om vervolgens naar de woonkamer te lopen en daar het resterende deel op te eten)
... programma's als 'all you need is love', mijn hart smelt er werkelijk waar gewoon van...
... het moment dat je je koffers hebt gepakt en de deur uitstapt om op reis te gaan
... wanneer ik een blogpost heb geschreven waar ik echt tevreden over ben
... wanneer ik kleding of interieurdingen gekocht heb (duh! welk meisje eigenlijk niet?)
... veel gezellige gesprekken op één dag
... dat gevoel na een flinke work-out (in mijn geval is dat vaak een volleybaltraining).
... wanneer je een positie vind in bed waardoor je echt denkt 'ik ga nooit en nooit meer opstaan' en als íemand nu... en dan trekt je zusje het dekbedovertrek weer van je af... er komt helaas altijd weer somehow een einde aan
... ontbijtjes in bed (oké was het maar waar, dat heb ik dus nog nooit gehad: hint hint hint. gelukkig heb ik een romantisch vriendje en dus de volste vertrouwen: ooit...)
... een liefdevol voorhoofdskusje van ... jullie weten vast wel weer wie ik bedoel
... een hele Bloglovin'-feed vol ongelezen berichten (we kunnen weer aan de bak!)
... het hebben van een nieuw apparaat, zo fijn: geen krasjes, geen mankementen en alles is nog netjes in mappen verdeeld
... wanneer je uitgeslapen wakker word, het raam open doet en de wereld je verwelkomt met van die warme zonnestralen
... het dromen van mijn droomhuis en het verzamelen van ideeën en mooie interieurs
... dat gevoel wanneer je je echt fris en fruitig en schoon voelt
Oké. Het ziet er niet echt uit (deze blogpost), maar wat is het fijn om van deze lijstjes te maken. En eigenlijk: who cares? Ik denk dat ik maar wat dingen los moet gaan laten. Ik zal trouwens nog meer proberen te focussen op waar het in mijn blog om gaat: het waarderen van de dingen die mijn een glimlach bezorgen. Op naar een grote dosis geluk, goede chaos en liefde! Oh en uh, een goede blogpost bevat een pakkende inleiding, minstens één bijpassende afbeelding, een logische opbouw en een leuk doel voor de lezer, dus daar ga ik aan werken! Oefenen in stilte, zo noem ik het maar even.
Een hele 'stapel' Elske designs
Oh wat ben ik toch fan van haar stijl. Ik moest en zou het even delen. En ik deel er vast ook nog wel een paar even los wanneer ik een post schrijf over het één of ander. Liefde!
Pas toen ik een preview zag van de post, zag ik dat haar stijl eigenlijk wel heel erg op de stijl van mijn blog lijkt. Zou ze me aannemen? Dat was dus wel een grapje hè.
Vervelen aka afkicken van de drukte
Je vervelen terwijl je vakantie hebt. Volgens mij is dat eigenlijk in iedereens ogen een beetje verboden, en stiekem in mijn ogen ook. En toch doe ik er niks aan. Nee, ik moet mezelf maar even vervelen van mezelf. Ik weet hoe alles straks weer op me af komt als school voor mij weer begint en dus wil ik deze vakantie even alles op een rijtje zetten. En dat begint met vervelen, ja echt. Even afkicken van de drukte is een ander woord. Straks ga ik echt even helemaal niks doen, want ik verveel me wel maar doe toch nog te veel. Al is het alleen bloggen, eten en televisie kijken.
Straks ga ik even een planning maken van de dagen. Ik heb er nog twaalf. Twaalf hele dagen om me te vervelen, niks te doen en dingen op een rijtje te zetten, maar ook om leuke dingen te doen en te genieten. Ik moet nog even bedenken hoe ik dat allemaal ga doen. Ik doe nu maar gewoon elke dag wat goed voelt. Wel moet ik nog even verzinnen wat ik en Thomas gaan doen met Valentijnsdag. Hebben jullie ideeën?
Naar het strand, uiteten gaan, naar de film, naar de Ikea, naar kringloopwinkels, naar Antwerpen en de Forever 21, een taart bakken, cakejes bakken, een groot stuk fietsen, diepgaande gesprekjes hebben, voor elkaar zonder dat de ander erbij is een nieuw kledingstuk kopen, samen knutselen, naar een stad, ergens samen lunchen?
Straks ga ik even een planning maken van de dagen. Ik heb er nog twaalf. Twaalf hele dagen om me te vervelen, niks te doen en dingen op een rijtje te zetten, maar ook om leuke dingen te doen en te genieten. Ik moet nog even bedenken hoe ik dat allemaal ga doen. Ik doe nu maar gewoon elke dag wat goed voelt. Wel moet ik nog even verzinnen wat ik en Thomas gaan doen met Valentijnsdag. Hebben jullie ideeën?
Naar het strand, uiteten gaan, naar de film, naar de Ikea, naar kringloopwinkels, naar Antwerpen en de Forever 21, een taart bakken, cakejes bakken, een groot stuk fietsen, diepgaande gesprekjes hebben, voor elkaar zonder dat de ander erbij is een nieuw kledingstuk kopen, samen knutselen, naar een stad, ergens samen lunchen?
Dromen realiseren: on the wishlist
Oh oh oh. Dat online shoppen van meubels, kussens, posters, kaarsjes en alle andere interieurdingetjes is echt mijn favoriete bezigheid. Meet me. Nee maar echt, het is een verslaving en ik kan er gewoon niet mee stoppen. En, het ergste van alles? Ik wil het gelijk ook allemaal hebben! Ik werd zo enthousiast van mijn eigen droomhuis-moodboard (zie het artikel hieronder), dat ik het echt niet kon laten om even het internet af te struinen. Zie hier de interieurdingetjes die ik niet kon en wilde laten gaan. Ik mis nog één product in deze collage en dat zijn drie hele leuke postkaartjes met tekst. Deze drie postkaartjes van www.paqhuis.nl kon ik niet vinden met alleen een witte achtergrond, dus die paste volgens deze perfectionist niet in de collage. Ik zal een foto van de drie kaartjes hieronder na het 'wil je meer zien/lezen-button' even erbij zetten. De kaartjes zijn 5,95 en te koop bij het Paqhuis (zie de link hierboven in de tekst of hieronder bij de bron). Ik ben verliefd.
De Happy Challenge #3
Lieve lezers. De derde opdracht van de Happy Challenge kwam gisterenochtend online! Ik kon natuurlijk weer niet wachten de opdracht uitgebreid te 'beantwoorden', maar moest eerst nog een tentamen maken, vervolgens volleyballen en vanochtend naar huis zien te komen. Je snapt wel dat ik er dus nog even geen tijd voor had. Maar ik ben net even voor gaan zitten. Ik was thuis, trok de koffer open, toverde mijn laptop tevoorschijn en opende mijn blog. Tijd om mijn dromen, of eigenlijk bij deze één droom, te visualiseren. Dat was dus de opdracht 'visualiseer je droom en maak een moodboard'. Daar wat ik gelukkig al een tijd mee bezig. Dus. Bij deze. Vandaag krijgen jullie een kijkje in mijn droomhuis. Ik heb geprobeerd van elke ruimte een foto op te zoeken of in ieder geval jullie (en stiekem) mezelf een goed beeld te geven. Voordat je enthousiast naar de foto's gaat: er mist (natuurlijk) nog één ding: mijn lieve, trouwe, krullen hebbende vriendje.
Abonneren op:
Posts (Atom)