Ik weet vandaag even niet wat de titel moet zijn

Dit is echt een doorbraak. Ik ben ergens ver weg wel helemaal door het dolle heen. Niet dat ik hier triomfantelijk zit te typen, maar ergens voel ik een sprankeltje van hoop. Het is me gelukt. Ik ben naar boven gegaan zonder te eten. Dagen en dagen heb ik het me voorgenomen: ik ga niet meer eten na het avondeten, ook niet na een volleybaltraining. Ik zat te wachten op die dag. Die dag dat het me zou lukken. Ik had net een stemmetje in mijn hoofd en dacht 'dit móet ik met jullie delen'. Dit is mijn doorbraak. De dag waarop ik begin. De keer waarbij ik het voor het eerst volhoud (langer dan twee dagen).

Ik heb altijd de gewoonte dat ik mijn vriendje bel wanneer ik naar huis fiets van de sporthal naar mijn kamer. Dat is altijd ons standaard belmomentje, waarin ik altijd in het honderduit praat en hij het keer op keer aanhoort. In ieder geval: ik kwam bellend de kamer binnen. Ik had mijn tas al op de bank gegooid. Mijn jas ernaast. Was klaar om te gaan eten. Vroeg nog (voor de twintigste keer) 'maar, vind je me dan echt nooit dik?' toen het ineens stil was aan de andere kant van de lijn. Ik keek naar het scherm van mijn mobiel: zwart. Maar, dat is normaal! Drukte het knopje in: nog steeds zwart. Hij was uitgevallen. Ineens schoot me te binnen dat mijn batterij voor de training inderdaad nog maar voor twintig procent was volgeladen. Zucht. Zo staande naast de bank bedacht ik me dat het eigenlijk een goed duwtje in de rug was. Ik kon niet eten, mijn spullen pakken, de lichten uitdoen en naar boven gaan. Om mijn mobiel op te laden. Dan zou de stap te groot zijn om nog terug te gaan. Terug die donkere kamer in. Ik houd niet van donker. En dan zou ik Thomas trots kunnen vertellen dat ik tóch niet gegeten had, terwijl hij zij dat ik dat wel mocht. Toch niet van die twee knapperige, geroosterde, heerlijke boterhammen. Met kipfilet. Want ik had het al helemaal in gedachten. Laat dit dan het begin zijn van de omslag. Laat het alsjeblieft het begin zijn van mijn omslag. Gezond eten, veel water drinken en wat vitamine-B pillen slikken omdat mijn mama dat had aangeraden na nogal wat chagrijnige buien. En guess what? Die buien zijn weg. Maar dat kan ook aan de zon liggen. Of aan het welbekende placebo-effect. Of zijn het toch die lekkere boterhammen? Ik ga het proberen. Laat ik een doel stellen van 30 dagen. Duimen jullie voor me? Ik houd jullie op de hoogte. Denk ik. Tenzij het mislukt, dan durf ik het niet.