Over pannekoeken, mijn nieuwe conclusie en gelukkig zijn

Voor jullie is het misschien logisch, maar voor mij is het een onverwachte conclusie: ik haal misschien wel meer voldoening uit een dag waarin in relatief veel leuke dingen doe dan uit een dag waarin ik helemaal niks (lees: eten, televisie kijken, nagelslakken en uh... nog meer eten) doe. Vandaag was echt een super fijne dag. Zo'n dag waarvan je een dikke glimlach op je gezicht krijgt. Ik heb echt heel veel mensen gezien die ik echt heel erg lief heb en dichtbij me staan, wat de dag echt goed maakt. Mijn krullenbol, zijn ontzettend liever ouders, mijn eigen ouders, mijn zusje en mijn geweldige tweede mama. Tweede mama? Eigenlijk is ze nu de 'huishoudster', maar een woord als tweede mama is iets dat ze veel meer verdiend en wat ik veel toepasselijker vind klinken. Ze is echt lief en het representeert het toppunt van zorgzaamheid. Ze is echt een voorbeeld voor mij. Maar goed, ik dwaal al veel te veel af. Let's go on. De afgelopen vier dagen (tenminste vanaf zaterdag) verliepen gewoon nogal stroef. Ik voelde me niet echt (lees: verre van) happy terwijl ik het ideaalbeeld in mijn hoofd had van een uiterst 'gelukkige ik' omdat ik vakantie had. Wrong. Ik viel in een soort van zwart gehad, we hadden een beetje ruzie thuis en ik wist toch misschien niet zo goed wat ik met mijn vakantie to-listje aan moest. Het voelde als heel veel, wat een enorm druk eigenlijk al op mij gaf, terwijl het eigenlijk heel (en veel te) weinig was. Dus. Hier zit ik dan: rechtop in bed, om 00.10 nog een artikel te schrijven over wat er dan weer door mijn hoofd spookt. Ik vind het heerlijk. De conclusie? Ik dacht dus dat ik gelukkig werd van niks doen, maar deze dag maakt me duizend keer zo gelukkig als je het vergelijkt met de eerdere dagen. Dus wat ga ik doen? Juist ja. Veel bij het de mensen zijn die ik lief heb. Bij het gezin van mijn vriendje bijvoorbeeld, lief zijn ze.

Even tussendoor. Het was zo'n leuke fijne situatie vanmiddag in het huis van mijn lieve vriendje. We kwamen net terug van het winkelcentrum en hadden een heel stuk gefietst, zijn mama stond heerlijke pannenkoeken te bakken, er stond muziek op van zijn vader waar ik gewoon echt heel gevoelig en zwijmelig en blij van wordt, sam, de hond, lag heerlijk in zijn mandje te genieten van mijn vriend zijn aandacht (echt, het is onbeschrijfelijk: die twee zijn echt de allerbeste maatjes), ik kletste wat in het rond met beide ouders en we deelden met zijn alle een heerlijke tomatensoep. Ik voel me zo thuis. Oh en die geur jongens, die geur! Het is en blijft jammer dat wij thuis echt nooit pannenkoeken eten. Maar goed, ik besefte me even hoe gelukkig ik ben. Heerlijk gezin. Echt een tweede familie.

Bron: www.weheartit.com

Back to business. (Ik heb maar bedacht dit artikel op te delen in alinea's omdat het anders nog chaotischer en onoverzichtelijker wordt dan deze tekst eigenlijk al is). Ik ga dus veel bij het gezin van mijn vriendje zijn en veel bij mijn eigen gezin. Ik wil nog langs mijn overburen, ik wil nog afspreken met vriendinnen en ik wil nog zo'n gezellig bijkletsdagje met mijn tweede mama. Oh wat is dit heerlijk, om me eindelijk weer eens zo gelukkig te voelen. Ineens besef ik me dat dit best wel weer een heel persoonlijk bericht is. Maar goed. Ik vind het fijn. Zo kan ik het in ieder geval over een aantal jaar weer teruglezen. Oh en het moet in de Memmorie Jar. Deze fijne dag. Al moet ik van die Memmorie Jar nog even realiteit gaan maken. Welterusten. Sorry voor het onsamenhangende einde.

De moraal van het verhaal en eigenlijk ook gewoon waar ik mee af wil sluiten en waar dit artikel me écht aan doet denken: "The best things in life... aren't things"

Alleen nu ben ik wel bang dat ik weer te obsessief gelukkig probeer te zijn. Zucht. Ik ben ook echt een denkertje hè.