Waar ik denk dat het 'fout' ging. Van tent tot interierliefde

Interieur. Ik kan er niks aan doen. Ik vind het woord niet leuk, tafels en banken spreken me eigenlijk helemaal niet aan en toch heb ik er iets mee. Ik schreef een verhaal op één van mijn eerdere blogs. Ja, een chaotisch meisje zal ik altijd blijven. Ik wil telkens wel weer wat anders. Maar ik schreef dus eerder een verhaal over ik en mijn wasknijper-handdoeken-tenten. Kennen jullie die ook? In ieder geval denk ik dat het daar echt fout ging. Dat daar mijn liefde voor interieur en wonen begon. Nieuwsgierig geworden? Lees dan verder.

Bron: www.weheartit.com, maar de originele bron kon ik weer niet vinden. 

De wasknijpers hadden weer een zware dag als ik een tent wilde gaan bouwen. Ik was de hele dag zoet. De grootste handdoeken moesten tevoorschijn worden getoverd en ik sleepte dolenthousiast dan ook alle handdoeken die we in huis hadden liggen naar mijn kamer. Dat was op zich al een hele klus, ik had namelijk een kamer op zolder. De grootste opgave was echter altijd om plaatsen te vinden waar je de handdoeken aan vast kon maken. Wat was dat moeilijk zeg! Ik was een klein meisje met een eigen kamer die niets liever wilde doen dan tenten bouwen in die kamer. Mijn kamer interesseerde me niet. Hoe mijn kamer eruit zag maakte me echt niets uit. Maar die tent! Ja, die tent die moest echt tip en top in orde zijn. Ik denk dat het daar al een beetje begon, die liefde voor een knus, warm en fijn gevoel dat een plek met zich meebrengt. Die tent voelde zo veilig en knus, alsof je aan het kamperen was maar dan met heel veel kussens én veilig in je eigen kamer. Risico vermeed ik trouwens altijd liever dan dat ik het aanging, vandaar dat ik het heerlijk vond dat deze tent gewoon veilig in mijn eigen kamer stond. Naja, veilig? Ik kan me niet herinneren dat er een tent was die langer dan één dag heeft gestaan. Ze stortten altijd in. Meestal had ik bij de tijd dat mijn tent voor de tiende keer instortten er wel vrede mee. En een leuke dag achter de rug. "Die goede oude tijd hè", zo zeggen ouderen dat altijd. En, weet je? Soms moet ik echt bekennen dat ze ergens wel een beetje gelijk hebben.