Ik gaf mezelf een hele grote uitdaging

Gisterenavond was het zo ver. Ik gaf mijn allereerste training. Twee uur. Elf vrolijke meiden. Een gekreukeld papiertje met opdrachten. Veel ballen. Geen bak om de ballen in te doen. En alles moest in het Engels. Dus daar stond ik dan stamelend. Drie keer gevraagd wat een Nederlands woord in het Engels was. Maar het ging goed! Ze gaven me zelfs een luid applaus aan het einde. Een meisje uit een ander team zei "Die training van dames 7? Zag er goed uit joh!". Het waren meiden die pas een paar maanden met volleyballen bezig waren. Maar ik vond ze goed. Echt waar. En weet je wat zo raar was? Terwijl ik daar met knikkende knietjes stond (dat is een grapje, ik vond het heerlijk en ik heb me echt uitgeleefd maar zo is het contrast groter), keken zij tegen me op. Ze gingen door totdat ik stop zei, ze luisterde aandachtig, ze keken haast bang als ik naast ze kwam staan en ze zeiden telkens netjes 'ja' op het moment dat ik een tip gaf. Te lief voor woorden gewoon. Éen meisje ging zich nog helemaal een soort van verontschuldigen dat ze alleen maar met 'ja' antwoordde. Lief. Ik heb de longen uit mijn lijf geschreeuwd, maar ik vond het heerlijk! Ik gaf mezelf een grote uitdaging en het is me gelukt. Yes. Ik ben een klein beetje trots.